مسعود را دوست دارم!

نبشته از : کریمه شبرنگ.

من هیچ تعلقی به احزاب و گروه‌های فعال سیاسی افغانستان ندارم؛ می‌خواهم بگویم نه جمعیتی هستم و نه دنباله روم، اما مسعود را دوست دارم بخاطر شجاعت و پایمردی‌اش و بخاطر داشتن استقلال فکری‌اش، او از آزادی و اراده‌ی مستقل مفهوم درست گرفته بود،
در نهایت بخاطر شرافت و انسانیتش دوستش دارم.

در فرتور بالا ، بانو بهار سعید در کنار استاد واصف باختری شاعر بزرگ زبان پارسی ایستاده است .

گرامی داشت از شاعر کم همتای زبان پارسی ، بانو بهار سعید ، از سوی انجمن فرهنگی جامی در امریکا .

بانو بهار سعید ، شاعری از تبار تاجیک ، از سر زمین خراسان ( که اکنون اوغانستان خوانده می شود ) است. همان شاعر بلند همتی که سرود " باز گویم ، باز گویم ، باز گویم : تاجیکم " .

اکنون نواری را به شما پیشکش می کنیم که در آن یک بانوی دیگر از همتباران ما  که خودش در کار شاعری یکی از سرآمدان روزگار ماست ( بانو حمیرا نگهت ) در بارۀ  بهار سعید سخن می گوید . خواهشمندیم که این نوار را با دقت و تا به آخر بشنویید :

محزون،
 شاعری درآن سوی دیوار فراموشی
داملا ارباب محزون بدون تردید، در سخنوری جایگاه بلندی دارد. در بخارا آموزش دیده و و بر دانش‌های مروج روزگار خوش احاطه داشته است. از نام آوران شعر بدخشان است، اما پس از آن که چهره درنقاب خاک کشید، کسی اندرباب سخنوری و دیگر ابعاد شخصیت فرهنگی او پژوهشی انجام نداد. چنین بود که نام وجایگاه شاعری او تنها در حافظۀ جنگ‌های شعری و تذکره‌های شاعران باقی ماند.

نقد کامل در زمینه ادبیات تاجیکی
اخیرا انتشارات مرندیز شهر مشهد کتاب ”قصه مرغ سمندر"، نوشته بهروز ذبیح الله ، محقق و شاعر تاجیک را منتشر نموده است .
عنوان کتاب - قصه  مرغ سمندر برگرفته از یک شعر بازار صابر،شاعر معاصر تاجیک است بدین گونه :

 

حال که می خواهم در پیوند به باز تاب جلوه­ های طبیعت در شعر استاد خلیلی، چیزی بنویسم، باید بار دیگر بگویم که او یکی از شاعرانی است که نخستین جرقه­ ها ی شعری را درمن بیدار کرده است. می خواهم سخنانی را که باری  در پاسخ به این پرسش که: من و شعر چگونه یک دیگر را یافتیم؛ چنان مقدمه­یی این جا بیاورم:

می‌گذشت از نظرم چشم سیاهی عجبی
او نگاهی عجبی کرد و من آهی عجبی
لشکری غمزه او ملک دلم کرد خراب
پادشاهی عجبی بود و سپاهی عجبی
صوفی بدخشی

فضا آرام، هوای سبز، باد های ملایم که برگ های درختان توت را آهسته آهسته نوازش میکند، لاله دختر شاعر شهیر دهکده از سر پلوان ها میده میده می‌گذرد و پای زیب هایش آهسته آهسته به صدا در می آید و در حالی که سبد نان را با خود دارد پلوان های سبزپوش زمین را یکی پی دیگر پشت سر می‌گذراند و مثل هر روزه از این راه ها رد می شود و به پدر خود که دهقان است نان چاشت اش را می‌رساند.

شعر« توفان بی ساحل» یکی از تجربه های نخستین من است درآن سالهای که تلاش می کردم تا به گفتهء مردم از دیوار بلند اوزان عروضی قد بلندک کنم تا بیبینم که هستی در دنیای گستردهء اوزان آزاد عروضی چه رنگ و بویی دارد.  پیوسته می کوشیدم تا ازاین دیوار آن سوی خیز بردارم و بعد درآن باغستان خرم و پدرام به جستجوی گلهای نا شناخته و گمشدهء خویش بپردازم.