و این مدینۀ شقاوت

باری دردیوان اقبال لاهوری خوانده بودم:
زما بر صوفی وملا سلامی
که پیغام خدا گویند ما را
ولی تاویل شان در حیرت افگند
خدا وجبریل مصطفی را
 به نظرمی آید که در روزگار ما دیگر سخن از تاویل گذشته است. روزگار، روزگار حیرت نیست؛ بلکه روزگار شاخ در آوردن است. وقتی خبر رسانک های هیاهوگر، با خون سردی می گویند که امامی در دهکده­یی یا درشهری به کودک دختری یا کودک پسری تجاوز جنسی کرده است دیگر شاخ در می آوری. با خود می اندیشی که پروردگارا دیگر چگونه خانواده­یی اعتماد می کند که کودکش را نزد امامی بفرستد تا برای او« الف دو زبَر- اَن، الف دو زیر- اِن و الف دو پیش اُ ن ، اّن ، اِن أ ن» یاد دهد.