توهین دوباره به شعور مردم
زندگی یک سیاستمدار ؛ بستگی به میزان تاثیرگذاری اندیشه و کارکردهای او در یک جامعه دارد. لِمیت (حدود) این تاثیرگذاری زمانی به بالاترین درجه از محبوبیت میرسد که سیاستمدار موصوف با مردم خود رو راست باشد. ولی برعکس این لمیت وقتی تقرب به صفر میکند که سیاستمدار از روی ترس و جبن با معاملات پنهانی،نه تنها قادر به انتقال افکار و اندیشه واقعی خود به مردم نباشد؛ بلکه به همان مردمی که به او اعتماد کرده اند پیهم دروغ بگوید و خیانت کند. در اینصورت دو حالت رُخ خواهد داد. یکی اینکه جامعه با پیوستن به پدیده تساهل و تسامح در خواب عمیقی فرو می روند و نتیجتآ آن جامعه زنده مبدل به جامعه مرده میگردد و اینجاست که سیاستمدار معامله گر در بدل معامله ننگین کارش را درست به انجام رسانده و یاهم در خوش بینانه ترین وضعیت مردم از او با ناامیدی سلب اعتماد میکنند و در نتیجه جامعه دچار شاریده گی و پاشیده گی میگردد که در اینصورت هم همان سیاستمدار معامله گر با خیانت به مردمش، فقط معامله اش را به عنوان یک سیاستمدار محیل بدرستی به انجام رسانده است و بس.
اما وطن من پایتخت الزایمر(مرض فراموشی) جهان است. در این کشور فقط اگر یکبار با رفتن در زیر سایه کسی توانستی نام بکشی و سیاستمدار شوی، دیگر هرچه کردی مختاری.، حتا اگر همه را در پای یک معامله قمار بزنی، حرفی نیست. نهایتآ عده ای را موقتآ میگرن (سردردی شدید) میگیره و چهره ها تلخ، پیشانی ها ترش ؛ کوبش ممتد نبض های نفرت آمیز مخفیانه اما قوی و شبکیه چشمها، در میان سرخی تبدار یاغی گونه ظاهر می شود. یگان میگرنی زبان باز کرده قسم میخورد ولله دندانش را میشکنم! یگان تای دگه فریاد بر می آرد ما را فروخت نمیگذارم. ولی بزودی گرد و غبار الزایمر در پوشش تساهل و تسامح دوباره بر همه همین آدمهای میگرنی غلبه پیدا میکند و همه به یکصدا چندمین باره میگویند: نی ولله آفرینش! ببین که هنوزم ایستاده اس! اگر بگویی او بیادر ایستاده اس که ترا دوباره بفروشد میگه نی بیادر تو هم طرفدار فاشیستا شدی! نگو ای گپها ره! .
پیشتر به حرفهای یکی از همین سیاستدانان خوش اقبال بدقت گوش دادم، منتظر بودم در میان دُر فشانیهای تکراری؛ اشاره کردنها به تقلب، تاکید کردنها از پاسداری و حرمت به رآی مردم ، خاطرنشان کردن ها از جفائ طرف و ناله کردنهائ خموشانه با ایما و اشاره یک جمله ی هوشمندانه و یک واژه ای امیدوار کننده بیابم اما متاسفانه که بجز حفظ سلامت افغانستان دیگر هیچ نیافتم. با آنکه سعی کردم صلح، صلح گفتن های جناب عالی بدبینم نکند، در صورتیکه مطمئنم این صلح دل کباب بدون شک تسلیمی کشور از سوئ سازمان سی –آی- ای به سازمان جهنمی آی- ایس- آی است و جنابعالی را در این تسلیمی خوشحال تر و بیخبر تر از خودم و همچون عسکر گوش بفرمان رام شده یافتم. از میکانیزم آمدن صلح چیزی زیادی دستگیرم نشد. سپس ایشان در پاسخ به سوالی مرا دوباره به صحرای کویر وحدتِ ملی بردند و دوهزار و چهارده، را طوری وانمود کردند که شاید و باید منتِ رحمت شان به سرِ ملت ما برای همیشه پایدار باید باشد ورنه در دوهزار و چهارده سلامت افغانستان در خطر بود. ولی در عین زمان با ایماء و اشاره های گنگ و در هم و برهم که مگر اینبار آن بار نیست! نه پرسشگر و نه من نتوانستیم درست بفهمیم که ایشان پس از تحلیف روز دوشنبه اشرفغنی چه برنامه ای در سر دارند ؟؟. هرچند در عین حال امیدواری شانرا به معامله و قمار جدید نتوانستند درست پنهان کنند
بهر حال شوربختانه در حالیکه از عفنِ سخنانِ نامبارکِ جناب شان غذای چاشتم قاشق قاشق تبدیل به سم میشد نتوانستم تشخیص دهم که جهل در این آدم ممیزتر است یا تزویر؟ زیرا از یکسو با خوشبینی به آینده از کسی که همین اکنون هفت بندت مینالد، با وسعت دادن به دامنه ی مذاکراتی که طرف خود را باز هم پیروز و ترا بازنده میداند به شعور خود میخندی یا بر دیگران؟ اصلن حاصلت زین مزرع بی بر چه خواهد بود؟، از سوی دیگر با فرصت دادن و فرصت یافتن حداقلی چهار روزه برای شنیدن و گفتن از دیگری با دیگری برای دیگری،با همه ي اين ترفندها و تلاش ها و تقلاها،در حالیکه میدانی باز هم؛ کسی به حقیقت گردن نمی نهد میگویی هنوز امیدوارم! امیدوار به چی؟؟ به کی هستی؟؟ آیا مردم را چه فکر کرده ای؟ آیا این توهین به شعور مردم نیست؟
بهر حال در اخیر باید این نکته را خاطر نشان کنم که : من معنی و مفهوم هیچ جمله این آغا را نفهمیدم. اما حتا اگر معنی اش را هم بدانم. حتا اگر همه آن حرفها را بپذیرند و به گپهایش باور کنند، حس میکنم با این ژاژ خایی به قولش نمیشه اعتماد کرد، به قول حافظه از دوشنبه آینده دواخانه ی جمهوریت، تابلیت های آرام بخش و مسکن های روزگار ملال و زوال سه نسل را رایگان توزیع خواهد کرد. این گز و این میدان.

این هم نوار گفتگوی تیلویزیون طلوع با داکتر عبدالله :