سلام به هه دوستان و همه یارانی که مرا به گونهء مستقیم و یا هم  به وسیلهء نوشته ها و شعرهایم می شناسند!
بیشتر از سی سال است که با و جود تمام اندوه ، فقر، تهدید، زندان و تبعید همیشه با قلم و کتاب بوده ام و تا آن حدی که

ستم ملی ای که بدخشی مطرح می کرد شامل عدم امکان دسترسی عادلانه اقوام در پروسه ایجاد حاکمیت ملی، دادن امتیازات ویژه در نظام عسکری و مالیاتی بر اساسات قومی از جانب نظام های سیاسی زمان، توزیع زمین های مردم در شمال، مناطق مرکزی به مردمی که از جنوب و آن سوی مرز ها می آمدند، استحاله هویت اقلیت های افغانستان در هویت یک قوم، اعمال سیاست های تبعیض آمیز زبانی در زمان شاه و تحمیل نشانه های هویتی بر سایر اقوام افغانستان که شامل تغییر نام های محلات تاریخی   افغانستان میشد و همچنان تقسیم ناعادلانه سایر نعمات مادی و معنوی این سرزمین بین اقوام برابر حقوق افغانستان بود.

اگر کسی آشنایی اندکی با نقشه افغانستان داشته باشد متوجه می شود که شهرها و مناطقی که در این شعر به عنوان شهرها و نواحی ایران ذکر شده مانند غرچگان، بُست، طالقان، بلخ، فاریاب، مرو، کابل، قندهار، نیمروز، بامیان، پنجهیر، اندرآب، بدخشان و ... همگی در قلمرو افغانستان امروز قرار دارند.

حقیقت این است که بیش از نود درصد شهرهایی که در شاهنامه از آنها نام برده شده، در بخش شرقی فلات ایران و افغانستان امروزی واقع شده اند.

واما تصور می کنم که به اقتضای رو در رو قرار گرفتن با تعصب قبیلوی پشتون در میان جوانان تاجیک هم چنین اندیشه ریشه گرفته است که بهترین تاجیک یعنی متعصب ترین تاجیک. این تصور در میان ازبک ها و هزاره ها نیز بیشتر از تاجیکها وجود دارد و به همین دلیل است که هزاره ها و ازبک ها به ساختن شورا ها (قوریلتای ها) و سازمان های قومی خود پرداخته اند. اما در میان تاجیک ها این تعصب تا هنوز به جایی نرسیده است که به تشکلات قومی تاجیک محور بینجامد.

درکشوریکه  امروز بنام  افغانستان  ياد ميشود حاکميت ها هميشه  خانوادگی  ودرنهايت  قبيلوی بوده  است  ازسلطان  محمود غزنوی  که  همة  افتخارش  تجاوز به  هندوستان  و جمع أوری  مداحان بر دربارش  بوده  است  و با مرگ  او همه  دم  و دستگاه اش  فروپاشيد تا  احمدخان  ابدالی  نيازی  به  تبصره  ندارد